بسم الله الرحمن الرحیم

هر بلایی که بر تو نازل می شود ؛ متناسب با آن منیتی است که در توست . یعنی خداوند مهربان آن بلا را می فرستد تا روح تو را از آن منیت آزاد کند . مثلا در جایی دستت می سوزد ؛ چون این دست با انگشترها و دستبندها ی گرانبها دلی را سوزانده یا با این دست گناهی مرتکب شدی ، لذا باید آتش مادی این دست مادی را بسوزاند تا آن خیری که از تو رفته باز گردد . آنجا که میدانی باز می شود و آبرویی از تو ریخته می شود ؛ درد و داغی و سوزش این درد ، آن تعلق غیر خدایی که در قلب تو رفته را می سوزاند و قلب ارتقاء پیدا می کند . آنجا که منیت تو از نوع خودبزرگ بینی و تکبر است ، آتش حقیر شدن این منیت را از تو می برد . یعنی میدانی باز می شود و تو حقارت خودت را می بینی و این تکبر از تو می ریزد و قلب صفا پیدا می کند . آنجا که در عشقی شکست می خوری ، قلب تو در این فراق و سوختن  به بی نهایت رشد و ارتقاء می رسد و به دنبال آن صفا می گیرد و عشق حقیقی را به تو نشان می دهند  . به همین گونه وقتی قلب تو رفته رفته در میدان های مختلف زندگی از منیت ها آزاد شد و صفا پیدا کرد و نور گرفت ؛ یک دفعه روی حقیقی دنیا را می بینی و دیگر در هر میدانی گیج نمیزنی ، بلکه سنجیده و درست عمل می کنی .

بسم الله الرحمن الرحیم

هواپیما برای پرواز ، باید سوخت کافی داشته باشد تا با این سوخت حرکت کند و به سرعت از زمین دور شده و به آسمان بلند شود و بالا رود .

انسان برای پرواز در آسمان وجودش ، با سوخت و آتش ناملایمات زندگی ، شعله می گیرد و از زمین تن بلند می شود و به عوالم وجودش وارد می شود و اوج می گیرد . 

اوج پرواز تو در لازمانی و لامکانی وجودت است و وجود تو نه زمان می شناسد و نه مکان . همین که پا به خانه ی وجودت گذاشتی ؛ یک " لااله الّالله " به اخلاص تو را تا عرش پرواز می دهد .

همین که تو به قصد سفر به مشهد مقدس در هواپیما نشستی ؛ دقایقی بعد وقتی از بالا زمین را نگاه می کنی ؛ زمین را کوچک می بینی و این کوچک دیدن زمین به این معنی است که تو از زمین دور شدی و بالا رفتی و بعد از ساعتی پرواز ، به مقصد می رسی و خود را در مشهد می بینی .  همین که تو به قصد سفر به آسمان وجودت در هواپیمای جانت نشستی ؛ لحظاتی بعد از اوج گرفتن ، به عوالم برتر وجودت وارد می شوی و از آن جایگاه ، ارض وجودت را کوچک می بینی و به ادراک وجودت می رسی و ......... خود را در ملکوت حاضر می بینی .